Δικαστικός «πόλεμος» για την ιδιοκτησίου του «Ναυαγίου», του μαφιόζικου πλοίου που έχει γίνει διεθνές αξιοθέατο
Την ώρα που εκκλησία, κράτος και επενδυτές ερίζουν για την εκμετάλλευση της περιοχής στο Ναυάγιο στη Ζάκυνθο, οι ιδιοκτήτες του πλοίου «Παναγιώτης» το οποίο προσάραξε τον Οκτώβριο του 1980 στην παραλία αποτέλεσμα μηχανικής βλάβης και κακών καιρικών συνθηκών, δημιουργώντας το φημισμένο «Ναυάγιο», έρχονται να υπερασπιστούν την ιδιοκτησία τους η οποία αποτελεί μήλον της έριδος. Ήδη από το 2016 έχει ξεκινήσει μια δικαστική διαμάχη μεταξύ των ιδιοκτητών του πλοίου, του Δήμου Ζακύνθου και των ΤΕΙ Ιονίων Νήσων, η οποία έφθασε πριν από λίγες ημέρες στον Άρειο Πάγο.
Στο protothema.gr παρουσιάσαμε πριν από λίγες ημέρες την ιστορία του μαφιόζικου πλοίου το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά λαθραίων τσιγάρων, από την Τυνησία στην Ιταλία.
Εκτός από τη μυθιστορηματική αυτή πτυχή της ιστορίας του «Παναγιώτη» ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η υπόθεση της ιδιοκτησίας του πλοίου. Και αυτό γιατί σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν ο άνθρωπος που εμφανιζόταν τότε ως ο πλοιοκτήτης του motorship Χαράλαμπος Κωτσορός, δεν ήταν στην πραγματικότητα ιδιοκτήτης, παρόλο που στις καταθέσεις τους, μετά το ναυάγιο, οι επιβαίνοντες του «Παναγιώτη» τον ανέφεραν ως πλοιοκτήτη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της εποχής στις 24 Μαϊου του 1980 υπήρξε ένα συμφωνητικό πώλησης και παράδοσης του πλοίου «Παναγιώτης», το οποίο εν τω μεταξύ είχε αλλάξει τρεις φορές όνομα μέχρι τότε (πρώην «Μερόπη», πρώην «Χάρις», πρώην «Νίκος») μεταξύ των Παναγιώτη Λυσικάτο, Αλέξανδρο Σουλάνη και Ευστράτιο Σταυράκη, όλοι τους ναυτικοί, και της συζύγου του αναφερόμενου ως πλοιοκτήτη Χαράλαμπου Κωτσορού, Μαρίας. Σύμφωνα με το συμφωνητικό αγοραπωλησίας πλοίου οι τρεις προαναφερόμενοι πούλησαν και παρέδωσαν το φορτηγό πλοίο «Παναγιώτης» στην Μαρία Κωτσορού με το τίμημα της αγοραπωλησίας να ορίζεται στο ποσό του 1.600.000 δραχμών. Μάλιστα η Μαρία Κωτσορού σύμφωνα με τα στοιχεία της εποχής είχε καταβάλει 160.000 δραχμές ε’ευκαιρίας της υπογραφής του σχετικού προσυμφώνου της πώλησης, ενώ τα υπόλοιπα θα δίνονταν αργότερα. Ο Παναγιώτης Λυσικάτος είχε το 50% της ιδιοκτησίας του πλοίου, ο Αλέξανδρος Σουλάνης το 30% και ο Ευστράτιος Σταυράκης το 20%. Σύμφωνα με τον δικηγόρο ενός εκ των συνιδιοκτητών κ. Δημήτρη Βιδάκη, ο υποψήφιος αγοραστής δεν κατέβαλε ποτέ ολοσχερώς το τίμημα για την πώληση του «Παναγιώτη». Παρέλαβε το πλοίο και το χρησιμοποιούσε για διάφορες μεταφορές άγνωστες προς τους πραγματικούς ιδιοκτήτες. Σε αυτές τις μεταφορές που ενεργούσε ο υποψήφιος αγοραστής έτυχε να λάβει χώρα και το δυσάρεστο τότε περιστατικό του Ναυαγίου νυν ευχάριστο για τον Ελληνικό Τουρισμό. Έκτοτε της μη καταβολής του τιμήματος προχώρησαν οι ιδιοκτήτες σε μία δικαστική ενέργεια Ασφαλιστικών Μέτρων για να εξασφαλίσουν την απαίτηση τους. Εγγράφοντας συντηρητική κατάσχεση υπέρ τους.
Μάλιστα τα ασφαλιστικά μέτρα των τριών ναυτικών και πραγματικών ιδιοκτητών του «Παναγιώτη» κατατέθηκαν στις 25 Σεπτεμβρίου του 1980. «Ποτέ λοιπόν δεν άλλαξε ιδιοκτήτη το πλοίο ‘’Παναγιώτης’’ παρέμεινε στην ιδιοκτησία μας. Συνεπώς έχει αποσβεστεί μετά την παρέλευση της 20 ετούς παραγραφής από το έτος 1980 κάθε αξίωση της κ. Μαρίας Κομποθέκρα –Κωτσορού. Ψευδώς και δολίως εμφανίζεται ο κ. Κομποθέκρας Κωτσορός ως ιδιοκτήτης πρώτον διότι το συμφωνητικό είχε γίνει με την σύζυγο του και δεύτερον διότι πλέον δεν έχει δικαίωμα αυτή να εγείρει κάθε αξίωση της κατά των νομίμων ιδιοκτητών. Με βάση τα επίσημα δημόσια έγγραφα του κράτους (Λιμεναρχείο –Νηολόγιο Πειραιώς) οι Παναγιώτης Λυσικάτος, Σουλάνης Αλέξανδρος και Ευστράτιος Σταυράκης είναι οι νόμιμοι συνιδιοκτήτες . Επιπροσθέτως επιβάλλεται να γνωστοποιηθεί ότι οι ιδιοκτήτες του ‘’Παναγιώτη’’ ποτέ μα ποτέ δεν ενεπλάκησαν σε έκνομες ενέργειες ούτε τους εγκάλεσε η Ελληνική Δικαιοσύνη, αντιθέτως ακόμα και ο σύζυγος της υποψήφιας αγοράστριας που ναυάγησε το πλοίο αθωώθηκε μαζί με τους υπόλοιπους σύμφωνα με την 654/1983 Απόφαση του Εφετείου Πατρών» λέει στο protothema.gr ο κ. Βιδάκης. Πράγματι, σύμφωνα και με το πιστοποιητικό κυριότητας πλοίου το εκδόθηκε στις 14 Ιουλίου του 2014 από τον τομέα νηολογιών και ναυτικών υποθηκολογιών του κεντρικού Λιμεναρχείου Πειραιά, ιδιοκτήτες του «Παναγιώτη» εμφανίζονται οι τρεις ναυτικοί.
Σύμφωνα με τον κ. Βιδάκη οι ιδιοκτήτες είχαν έρθει και σε επικοινωνία με τον οίκο δημοπρασιών Christie’s το 2015 για να δουν την ζήτηση που θα είχε ο «Παναγιώτης». «Όλα αυτά τα χρόνια δεν τελεσφόρησε η επικοινωνία μας με τους αρμόδιους φορείς για την αξιοποίηση του ‘’Παναγιώτη’’ . Μάλιστα έχουμε προβεί σε τοποθέτηση πινακίδων τις οποίες κακεντρεχείς τοπικοί παράγοντες με δόλιες προθέσεις υποθαλπόμενες από προσωπικά συμφέροντα αφαιρούν. Το 2016 καταθέσαμε Ασφαλιστικά Μέτρα κατά του Δήμου Ζακύνθου και των ΤΕΙ Ιονίων Νήσων διότι ο Δήμος Ζακύνθου σε συνεργασία με τα ΤΕΙ Ιονίων Νήσων προσπάθησε παράνομα να οικειοποιηθεί το πλοίο, διαπράττοντας παράνομες πράξεις νομής επί αυτού το οποίο μας ανήκει. Έως σήμερα έχει εκδοθεί απόφαση από το Μονομελές Πρωτοδικείο Ζακύνθου που δίκασε ως Εφετείο το οποίο απέρριψε για τυπικούς λόγους την Έφεση μας, πριν μία βδομάδα ασκήσαμε αναίρεση Ενώπιον του Αρείου Πάγου» θα πει ο κ. Βιδάκης στο protothema.gr.
Από την πλευρά του ο κ. Αλέξανδρος Σουλάνης, ένας εκ των συνιδιοκτητών του «Παναγιώτη» αναφέρει στο protothema.gr: «Είμαι συνιδιοκτήτης, εξ αδιαιρέτου, του πλοίου «ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ» με αριθμό Ν.Π. 4512, το ποσοστό περιήλθε στην κυριότητα μου με το από 21 Μαρτίου 1975 ιδιωτικό συμφωνητικό πωλήσεως πλοίου 2.000.000 δρχ. από το έτος αυτό και εντευθέν μέχρι την προσάραξη του λόγω ναυαγίου σε Βορειοδυτική πλευρά του νησιού της Ζακύνθου κοντά στο ορεινό χωριό της Αναφωνήτριας, περιοχή Όρμου Βολιμών, με τη σημερινή ονομασία «Ναυάγιο» το 1980, ασκούσα ακώλυτα την κυριότητα, νομή και κατοχή επ’ αυτού. Το ποσοστό συγκυριότητας μου τεκμαίρεται αμάχητα από τα πιστοποιητικά κυριότητος. Έπειτα από το ατυχές περιστατικό του Ναυαγίου το 1980 τόσο εγώ όσο και οι λοιποί συνιδιοκτήτες επισκεπτόμεθα ανελλιπώς το πλοίο στην θέση που βρίσκεται. Ως παράλληλα και τουριστικός πράκτορας βλέποντας την τουριστική έλξη που δημιουργούσε το ναυάγιο αποφάσισα μαζί με τα υπόλοιπα ταξίδια που διοργάνωνα σε διαφόρους τουριστικούς προορισμούς σε όλη την Επικράτεια, να κατευθύνω το τουριστικό κοινό στην παραλία του Αγίου Γεωργίου με οργανωμένες κρουαζιέρες. Άλλοτε αυτοπροσώπως και άλλοτε μέσω αντιπροσώπων. Όλα αυτά τα έτη προσπαθούσαμε να έρθουμε σε κάποια λύση με τοπικούς παράγοντες για την αποκατάσταση των φθορών του.
Δεν απομάκρυνα την ιδιοκτησία μου με σκοπό να την εκμεταλλευτώ διότι επείσθην από τους τοπικούς φορείς ότι θα προξενήσω δυσμενείς συνέπειες στον Τουρισμό όχι όμως για να μου υφαρπάξει ιδιοποιηθεί το κράτος την περιουσία μου, εάν γνώριζα αυτή την εξέλιξη θα είχα λάβει άλλα μέτρα, λυπάμαι πολύ που εκμεταλλεύτηκαν την καλή μου προαίρεση οι τοπικοί παράγοντες και κάθε τρείς και λίγο σε κάθε μου επίσκεψη μου έλεγαν διαρκώς ψέματα ότι θα αξιοποιήσουμε όλοι μαζί το πλοίο και τώρα ισχυρίζονται ότι δεν δικαίωμα αξιώσεων, δίχως να διαθέτουν μάρτυρες και επίσημα έγγραφα που να αντικρούουν τους ισχυρισμούς μου. Πριν από το 2016 ο Δήμος Ζακύνθου και εν γένει το αρμόδιο υπουργείο Τουρισμού δεν είχαν προβεί σε ουδεμία ενέργεια για το πολυπόθητο παγκόσμιο αξιοθέατο». Σύμφωνα με τον δικηγόρος κ. Βιδάκη «Πρόθεση των ιδιοκτητών είναι να εξαντλήσουν όλα τα δικαιώματα τους ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων και να προσφύγουν στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια ώστε το πλοίο να μην αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης ιδιωτικών εταιρειών και να απωλέσει τον χαρακτήρα του ως μνημείο φυσικού κάλους και πόλο έλξης του Παγκόσμιου Τουρισμού. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει το Ελληνικό κράτος και τα Ελληνικά Δικαστήρια να σέβεται την ατομική ιδιοκτησία, η προστασία της οποίας κατοχυρώνεται νομοθετικά τόσο στο Σύνταγμα της Ελλάδος όσο και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση δικαιωμάτων του Ανθρώπου».
