ΠΑΤΡΑ: “Εφυγε” ο Μίμης Χρονόπουλος

Στεντόριος, βλοσυρός και πάντα ευθυτενής, σαν να θεωρούσε παράπτωμα την κάμψη του ηθικού και την ατημέλητη εμφάνιση: Κλασική φυσιογνωμία παραδοσιακού Ελληνα της μεταπολεμικής περιόδου, από τις εμβληματικές μορφές της συντηρητικής παράταξης στον αχαϊκό χώρο, έχοντας ο ίδιος ρίζες στη Μεσσηνία, τις οποίες τιμούσε ιδιαιτέρως.

Δημήτριος Χρονόπουλος, Μίμης για τους οικείους. Με ιδιαίτερη αγάπη για τα κοινά, έζησε από πολύ κοντά και από πρωταγωνιστική θέση όλες τις μεταπτώσεις της παράταξης, στο πλευρό σημαντικών προσωπικοτήτων του χώρου. Αρχής γενομένης από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, του οποίου είχε διατελέσει θερμότατος πολιτικός φίλος, μνημονεύοντας τη σχέση αυτή εσαεί.

Εφτασε μέχρι τα 95 του, έζησε μια γεμάτη ζωή στο πλευρό της αγαπημένης συζύγου Ελένης, από την περιώνυμη οικογένεια Κατσίνη, με ευτυχισμένες στιγμές, αλλά και με βαριές οικογενειακές απώλειες, όπως αυτής του δευτερότοκου γιου του Φώτη, δημοσιογράφου, που έσβησε πρόωρα. Δίπλα του ως το τέλος, ο πρωτότοκος Γιώργος, τραπεζικός υπάλληλος, με μεγάλη διαδρομή στον ναυταθλητισμό ως διαιτητής πόλο.

Ο Δημήτριος Χρονόπουλος γεννήθηκε στο Ζευγολατιό Μεσσηνίας. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο του Μελιγαλά. Σπούδασε οικονομικά, αλλά τα εγκατέλειψε για να υπηρετήσει ως έφεδρος αξιωματικός. Υπηρέτησε, στη συνέχεια, τον Ερυθρό Σταυρό ως προϊστάμενος στο Αργοστόλι, μετά τους μεγάλους σεισμούς. Το 1956 τοποθετήθηκε στη ΔΕΗ και μετατέθηκε στην Πάτρα, συνταξιοδοτούμενος το 1983 από υψηλόβαθμη θέση.

Ηδη από τη δεκαετία του ’60 ανέπτυξε μαχητική συνδικαλιστική δραστηριότητα, σημειώνοντας επιτυχίες στις διεκδικήσεις που υποστήριξε. Δεν παρέλειψε να στρατευθεί υπέρ των σκοπών των μεσσηνιακής κοινότητας, μέσα από τον οικείο σύλλογο, αλλά και με συγγραφική δραστηριότητα, που ήταν ένα από τα μεράκια του.

Διετέλεσε και πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου Πατρών.Μεταπολιτευτικά, στήριξε με συνέπεια τη Νέα Δημοκρατία, συνδεόμενος με ιδιαίτερη φιλία με τα πολιτικά και κοινωνικά στελέχη της παράταξης, με «επικεφαλής» τον Κωστή Στεφανόπουλο. Οι περιπέτειες της παράταξης τον επηρέασαν, παρακολουθώντας τα εγχειρήματα του Κ. Στεφανόπουλου με τη ΔΗΑΝΑ και του Α. Σαμαρά με την Πολιτική Ανοιξη. Δεν έπαψε ποτέ του να ασχολείται με τα δημόσια ζητήματα, ως ενεργός πολίτης και ως σταθερός, ανήσυχος δημοκράτης δεξιός.

Υπήρξε από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές του κοινωνικού λόμπι του συντηρητικού χώρου, διαγράφοντας με τη διαδρομή του τον κύκλο μιας εποχής που χαρακτήρισε έντονα τον ελληνικό δημόσιο βίο και την κοινωνία.